Γλυκόπικρη αίσθηση

Κάθε μέρα που περνά ακουμπάει πάνω μου η σκόνη του χρόνου. Κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ανασύρω μνήμες που κάποτε ήταν τόσο ζωντανές.  Μνήμες που άφησαν πίσω τους μια γλυκόπικρη αίσθηση και ένα μικρό χαμόγελο να τις συνοδεύει. Άνθρωποι που πέρασαν, εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ακούσματα.
 Κρυμένες μέσα στα συρτάρια οι μνήμες. Κάτω από μια πετσέτα βρίσκω το πλεχτό σεμέν της μαμάς, στο βάθος του κομοδίνου μια φωτογραφία από μια παλιά εκδρομή στα Μετέωρα και πίσω από τη θήκη με τα μαχαιροπήρουνα, ένα μικρό χαρτάκι με τον περίεργο χαρακτήρα της μανούλας μου και τις αναλογίες για "γλυκό κυδώνη".
Κι έρχονται όλα ξανά στο νου σαν χείμαρρος που με κατακλύζει.
Όλα αυτά λοιπόν, που θέλω να θυμάμαι με πολλή αγάπη, νοσταλγία και στρογγυλεμένες γωνίες από το πέρασμα του χρόνου, όλα αυτά θέλω να γράψω εδώ. Και να περάσω καλά. Κι όποιος θέλει να τα διαβάσει, ευπρόσδεκτος.